Kemik kafeste ruhum yaralı bir güvercin
Gerdanlığında »ölüm« yazan muska asılı
Aşk lambası kırılmış, bahtı karalı bir cin
»Karanlık sokaklarda« yaşıyor velhasılı

İnsana bel bağlamak büyük bir hata imiş
Göbek bağım bağlıydı, anama doğar iken
Hakikat, bu kordona, inen kör balta imiş
Bunu gördü »anası«, yastıkla boğar iken

Hiç kimseye kalmadı, zerre kadar inancım
İnsanların rûhunda, dünya kıvrılmış yılan
Dili beni sokuyor, bakın, gözyaşım sancım
Birer »akreb« çıkıyor, dinde insan sayılan

Dilimle emiyorum, soktuğu mor yerleri
Kalemim zehirleri çeken bir şırıngadır
Ölüyorken sönüyor, gözlerimin ferleri
Şu tatlı canım sanki el kızına yongadır

Kalbimi Hakkʼa açtı yediğim sert bir tokat
Vur Allah aşkına vur! Ağzındaki hançeri
Gerçek şehîd istiyor, gökteki son hakikat
Bir kadın için ölmez, bu manyak yeniçeri

Soner ÇAĞATAY (20:38) 25 Ekim 2011 / Wuppertal / Almanya