çocukluğumdan kalma bir kırılmışlık var ruhumda
sapan lastiğinde bir anı çırpınır durur vurulduğunda
bütün benliğinle sevgilerini koy üst üste
kırılsın gözlerinde mavi yansırken pencerene
ihanetin adını koy yüreğine
anne çocukluğumu geri verme diye
yalvarırken doğum gecesine
bir kanama başlar gökyüzüde
düşer dalından bir elma
uzanırsın çürük kokuşmuş yıllara
ellerini koy saklambaç oynayan gözlerine
cehennem olsun gülüşün
savurgan düşlerinde..
neden
niçin
nasıl
sorudur kendine
cevapsız bir ünlem olur
hapsedersin tırnak içinde
tuzun verdiği acıdır
geçmişe susayan insanın benliğinde
akarsın ırmak ırmak
dökülürken kendi denizine
tortulaşan bir tendir kalan
seni seviyorum
yalnızlık barınağında
yağarken yağmur
inciten kırık dökük
bir cümle kalır
bir kelime
seni hep durmadan kanatır
git..
Dilek Hokkaömeroğlu
20011 Ekim 27