Hatırladığımda Seni , buz kesiyorum..
O kadar soğuksun ki..
Tırnaklarım mosmor,
Ve dudaklarım da morarıyor..

Kendi ölümüme inanmadığım için miydi?
Soğukluğuna inanışım…
Ve hangimiz,
Hangimiz ne kadar Gerçektik?

Söylediklerin unutulmuştu,
Gerçekliğini yitirdi,..
Bir tek hayalin gerçekti..
Hayal gibi gelip,
Hayal gibi gitmiştin..

Seni beklemem mesela gerçekti..
İşte gün gibi,
Şu doğan “Güneş” gibi,
Ellerimin morluğu gibi..

Bana bakışın öyle gerçekti ki,
Gözlerinin buğusu..
Donuyorum işte,
Bir gerçek daha..


Buğu’ndan içiyorum Sensizlik zehrini,
Boğuluyorum sonra,
Mezar gibi nefessizlik,
O kadar dar, o kadar küçük bir yer ki..
Sensizlik sıkıştırıyor yüreğimi,
Ve nefessizlik..

Tekrar boğuluyorum,
Gözlerinin buğusunda..
Ve bu sefer mosmor..
Galiba donuyorum…

(Yirmiİki-Ekim-İkiBinOnBir*12:40)
Nevin Akbulut