ölüler saçlarını okşayamaz
bize kalan yarım bırakılmış bütün sevdaları yırtmak
artık eşiklerde durma yakma mumları bekleme
gitmeye karar vermiş her küskünün
bir vagon dolusu cesedi vardır geride
şehirlerin kuytularında zulalanmış anısı
bir de öldürdüklerinin sevda acısı eteklerinde

yarım yamalak kalır her veda
ve utansın diye bu şehir o sevgili
gölgesini bırakır kuytulara
dokunma dokunma bana
şimdi dökülürüm şuracığa
toplayamazsın.

cam kırığı kesikler bırakırım ellerine
ince bir sızı gömüp yüreğine
yağmalarım bu aştan geriye ne kaldıysa
dokunma dokunma bana
şimdi bir mavi bakarım gözlerine
ağlayamazsın


artık gidiyorum
delik bir çoban heybesine doldurdum
bizden geriye ne kaldıysa
ne kalmışsa bize dökülmeden
ama sen düşme ezilirim sonra
dilinde baharlar büyütmüş her küskünün
şuncacıkta olsa bir sözü kalmıştır aşığına