Vaz geç benden
Dalımdan son yaprakta düştü, vazgeç benden.
Kırıldı imgesine seni gömdüğüm şiirler, vazgeç benden.
Ağaçta budağım, ihanette sitem, acıyım ahım.
Harlanmış demir, gecenin gözlerinde yasağım.
Ey viranesi ömrümün, bırak fitil fitil yanayım.
Bir kandil misali, simsiyah oluncaya dek.

Vaz geç benden.
Ömrümün dikenli yanı, beni tükenmişliğime bırak.
Üstüme devrilmiş pişmanlıklarla, baş başa.
Aşk denen dalganın hoyratça savurduğu acılarımla.
Bırak son demimde ince bir yağmur olup,
Hüznün gediklerine yağayım.
Bir intihar gibi, boğulup sır oluncaya dek.

Vazgeç benden.
Yoksa bu öfkeli serzeniş senide yakar, bitirir.
İnce bir kıvılcımda tutuşur yüreğin, ağlarsın.
İçinde örselenmiş acı, keder ve ihanet,
Olur ya ağır gelir ellerine, karalar bağlarsın.
Artık turnalar yok, tek başına bu aşkı kaldıramazsın.
Bir suskun gibi, kimsesizliğin seni öldürene dek.