Yatılı okul okudukki içimiz yandı.

van’da çeyrek ekmeğim kaldı
altı zeytin demir bardakta çok sıcak çayım
hepsi devlet yardımı anılarım
ülkenin ışıksız şehirlerine dağılmış
artık yaşlanmış arkadaşlarım kaldı

ekmek çalan Reşat’ım kaldı
ekmek çalmak ayıp değildi günahta
neylersin doymuyordu insan o yaşta
gece gözlü sevgilim kaldı edremitin kıyısında
buzlanmış süt içirdiğim kediler kaldı farklıydı
farklı bakarlardı dünyaya bir mavi bir yeşil
mavi bir çırak bıraktık ortada tek başına

Cemal’im yandı yüzüne ay düşman
zaten şeker illeti vardı bu kez Van çok ağırdı
kimbilir belki ilk gece bizi çağırdı
oysa hiç kimse artık liseli değildi ve elleri yorgun
belkide kulakları sağırdı

Van’da tek tip elbiselerim kaldı
bir parmağı felçli ve mezurasız terzi dikmişti
ceplerinde filitresiz dumanlarım kaldı
feto aşırmasın diye saklamıştım bilemedim
yoksa o dumanları sana kurban etmezmiydim

Van’da dikenli telle çevrilmiş okulum kaldı
kendi diktiğim ağaçlarım izinsiz meyvesini koparamadığım
zeko’nun sağ ayağında topum Halil’in yastığında radyom
ve Dursun’da yakası çevrilmiş gömleğim kaldı
Van bu kez çok ağırdı ağır bir yağmur oldu
üzerimize ağladı Van derin yandı dostlar
göl kabardı hüzünle beslenmiş mazimizi içine aldı