Sonu gelmez akşamların
Aşifte nazlanmalarında demlenmekte acılar..
Ötelerden gelen seslerin yankılarını dinlemekte bu yürek..
Henüz doğmamış yarınlara gebe olan bugünde
Yaşanacak ne kaldıysa kederden öte,
Hepsi yaşanmakta gerçekliğe inat sanrılar,
Tüm çıplaklığıyla..

Ne kalmış ki duygulardan yoksun kalmış zavallı bedenlerde..
Tüm ruhlar gönül depremleriyle sarsılmakta,
Sevdadan arta kalan hayal kırıntılarında..
Acılara ev sahipliği yapan yürekte oluşan kan pıhtılarını
Aspire edemiyor hiçbir şairin çığlıklarla bağıran dizeleri..

Pes mi etti gönüller, hayata karşı koyma mücadelesinde..
Gelişigüzel yaşanan olağan hayatlar dışında,
Yaşamak istediğimiz hayat mı yaşanmak zorunda kalınan..
Beyin kıvrımları arasına yerleşen sinsi kederler,
Daha kaç uykusuz geceye sebep olacak?
Nihayeti olmayan duygusal intiharlar bir yerde bitmeli artık..
Bitmeli depremlerle yok olan can yangınları..
Sonlanmalı küller üzerinde yapılan slow parçalar eşliğindeki tangolar..
Kelimelerin canı yanmamalı artık..
Kelimelerim susmalı..

Dilimden düşürmediğim nihavent ezgiler eşliğinde
İzin veriyorum kendime dinlenmek adına..
Kırk parçaya bölünmelere son verdim..
Gözlerim uykuya hasret..
Kirpiklerim birleşme heyecanıyla yanarken
Son veriyorum yazmalarıma...

“Bu bir veda mı.. Kaçış mı gerçeklerden...
Koyamadım ben adını...
Bir iyilik yap bana ve...
Hadi şimdi sen koy bunun adını”

Sema Şener