Uçuşan mermilerin
Patlayan bomba seslerinin arasına,
Minik bir çocuğun çığlıkları karışıyor..
“Beni öldürmeyin, ne olur..
Yaşamak istiyorum ben
Yaşamak istiyorum
Daha çok küçüğüm beni öldürmeyin”

Ne yazık ki…
Seni duymuyor bu canavar yürekler, çocuk..
Gözlerini bürüyen kan,
Kör etmiş onları..
Vicdanlarının sesini duymamak için
Kapattıkları kulakları,
senin sesini duyamayacak kadar sağır..
Her fırsatta dünya barışı diyen diller,
Barış adı altında dünyayı katlettiler..

Yine bir bomba sesi..
Ardından..
Bir kurşun..
Adres sormuyor..
Küçük aciz bir beden sarsılıyor..
Gözlerinde “ neden ” sorusu..
“ Neden duymadınız beni ”
Ah be çocuk..
Demedim mi onlar seni duyamayacak kadar sağır
Onlar insan olamayacak kadar zavallı
Ama sen.. sen o kadar tertemizsin ki
Çevrendeki kirli dünyaya rağmen
Bembeyaz senin için
Kararttılar işte içindeki ışığı
O anda aklından neler geçti çocuk
Artık oynayamayacağın oyunlar mı
Yoksa bir daha yiyemeyeceğin şekerler mi
Gökyüzünde uçuşan bombalar yerine
Bir daha hiç uçuramayacağın uçurtman mı
Anneni mi istedin yoksa yanında
Onun için mi ellerini son bir gayretle uzattın ileriye
Ah be çocuk.. ahhh
Ya o gözündeki kanlı bir damla yaş neden
Ciğerimi yaktın, yüreğimi kanattın..
İnsanlığımdan utandım be çocuk..

O uzanan minicik elinden tutup bambaşka bir dünyaya çekmek isterdim seni
Sana zalimce uzanan o silahlı elleri kırmak isterdim bir bir
Çektiğin acıları onlara da çektirmek isterdim
Ama.. Ne yazık ki ben bir insanım..
Ne yazık ….
Artık utanıyorum bu sözü söylerken..
Lanet olsun..
Ne yazık ki ben bir İNSANIM…


Çocuklar ölmesin
Onlar oyun oynasın şeker yesin
Neşeli çığlıklarıyla ortalık inlesin
Çocuklar ölmesin..
Ölümün ne olduğunu bile bilmez onlar
Onlar o kadar masum ki..
Çocuklar ölmesin
Daha çok küçük onlar, canlarını yakmayın
Ne olur..
Artık çocuklar ölmesin..

Sema Şener