yıllardır
koştuğum yaşam kulvarı
bilinçsiz bir bilinmeze gitse de;
ben kendim uydurdum
güzergâhları,
bedenim ruhuma isyan etse de.

ellerim
sürekli el kalsın diye
sertliğini sınadım hep taşların,
can verdim de,
yol vermedim caniye,
yuvasını bozdurmadım kuşların.

kendimi
buzlaşmış dağlara attım,
kaypak güneşlere bel bağlayarak;
ne sihirli lambam oldu,
ne atım,
ne de yol gösteren bir pirim – ak pak.

koştum ben,
hep koşmam gerektiğinden,
koştum, bulunmazı ilk bulmak için.
koştum,
bedenimin yerçekiminden
sıyrılıp, kendimden kurtulmak için.

gündüzler düşündüm
geceler boyu,
uçarken başımda hırt yarasalar.
cesaret burgacında
boğup korkuyu
çiçekli umutlar derdim her bahar.

hâlâ koşuyorum
bir hızır gibi,
iyimserlik – sunduğum tek iksirim.
çeksem de
kötünün ceremesini,
yoktur iyilikten yana eksiğim.

yazgımsa da
umut zehrinden gitmek,
amacım eceli erteleyiştir:
bir elimde –
alev alev bir şimşek,
diğerinde – sevda kokan bir şiir.