bardaktan boşanan bir yağmur gibi yağıyor
içime kendime hasretimin türlüsü
vedasız kaç ayrılık yaşadı şu gönlüm
aklımda kaç şimşek çakıyor şimdi kaç gök gürültüsü
bir gün unutulacağımı bile bile içimde hep unutulmak korkusu
örs ile çekiç arasına sıkışmış kalpler burada
zaman ömür törpüsü


hep ıslak kalmaz mı gözlerim yüreğime dokunsan?
çocukluktu işte
büyüdüğünde ne olacağını bilemiyordu insan
biraz ondan biraz bundan
şekillendiriyor zaman
kendi ruhuna uymayan


mazereti belli ebeveynlerin yetiştirme eylemi
kendi eksiğini tamamlalı değil mi ?
ya ondan sonrası
ya sonrası önemli değil mi?
susmalımıyım konuşmamalımıyım
hayat tektarafa ne den eğimli ?


çok benziyorum ama asla kendime değil !
kime benziyorum acaba ?
annem den biraz var
babam dan biraz
hala teyze amca akraba az az
geçen yıldan
karar vermiştim aslında
kendime benzemeliydim bu yaz
olmadı benzeyemedim kendime
yine geçti bu yaz


taş yeride ağırdır
çok hafif kalıyorum kendimsiz şu hayatta
hiç bırak deme şansım olmadı beni
benim olan hayata


biz hep büyüklerimizin masallarıyla büyüdük
dünyaya gelirken daha ağlıyarak yürüdük
belkide halimizi çok önceden mi gördük?
sanırım dünyada sorun verilmeyen şu kimlik.

ben sadece büyüdüm çocuğum sen sakın büyüme e/mi!