Onları hep sevdik oysa.

Kayıp olan kimlerdi,ayıp olan nelerdi?

Her şey bu iki kelimenin sahipsizliğiyle başlamıştı.Anladık; ama yetişemedik.
Şiire şiirsel bir tınıyla başlamak,solgun kaçıyor belki; ama bir o kadar da olgun.Bunu da biliyorum işte.




II /

''Yusuf’um sessizlikte
Gayya kuyusunda güvercinleri vurdular
Haramilerin kan sunaklarında yüzümü kapadım''


Yusuf’un güzelliğine sığınan kuyular o kadar derin olur ki,atsalar seni kendine dokunamazsın o yerde.
Öyle derin oluşmuş hani...
Güvercinleri vurmak,kimin haddine! Sadece vurduklarını zannederler. Bizim onları sevdiğimizi zannettiğimiz gibi.
Deli saçması bir şey işte. Haramiler! Çekilin artık yüzümün gözlerini açtım,kıyamet kopabilir!


''Güneş defterde karalamalı dip not
Karanfiller düşürdük toprağa...''


Karanfiller, vatansızlıktan ölenlerin ruhları gibi oradalar.Toprak kollarını açar kocaman kocaman.
Sarılmak düşer bize de sadece.Sessizlik diz boyu.Zaman dili geçmiş.Irmaklar âsi.
Bırakın o zaman pencereye özlem aksın,der gibi.

-önce Yusuf,haramiler sonra da güneşle birlikte karanfiller-
Yusuf: güzel
Harami: çirkin…
Kanamalı yaralar misali,öylece gözlerime bakıyorlar.



''Ayın şavkı gölgede yılankavi bir nehirde
Kaç girdapta boğuldum
Kayıp izlerin mor yüzüydü eylül
Yunus’un dilinde
Ölümün ezgisidir çıplak kalmış dağ''

Ezgi: Yunus’un diline pelesenk olmuş,bunu taşıyanlar da karıncalardır.Hani,şu ateşe su taşıyan o karıncalar var ya,onlar. gibi tıpkı. Kayıp olsak da,her zaman bir yerde var, diye haykıran dudaklar çıkar karşımıza.Bunu bilmek bile başlı başına umut.





Dedik ya umut;

-çıktı bile karşımıza-


II /

''Umudun bittiği yerde dirilmektir isyan
Yırtıp gömleği atacaksın ölü toprağı üzerinden
Çoğalır Spartaküs’ler
Yalancı düetlerin enstrümanları susar''


Özgürlük,özgürlük,özgürlük! Sonsuza dek...


''Gayya kuyusunda Yusuf ’un dilleri çözülür
Ayın şavkı batık bir gölgeden çıkar yeniden''


Yukarıda zikrettiklerimi tekrar burada görmenin mutluluğuyla yazıyorum şuan.Yusuf’un dili çözülmüş.
Hani güvercinleri vurmuşlardı? Demedim mi sadece vurduklarını zannediyorlar diye.
Gölgeler karanlıktan çekilip,ruhları aydınlamak için tekrar doğarlar.




''Ölü konukların ruhlarından yıldızlar düşer
Buzdan gözlerin vagonlarına
Teraslarda binlerce mezar dirilir
Şeyh Bedreddin dilinde
Çığlık''


Aslında bir yerden sonra şiirin kendi içinde çözümlemesini yaptığının farkına varıyorsun.Önce sorular vardı,sonra da cevaplar . Farklılık arz etmiş anlayacağınız.Çok enteresan olmakla birlikte çok hoş. Ve daha da derinleştirerek, En’el Hak’ın katılması; çünkü o çığlık bu çığlıktır biraz da: Şeyh Bedrettin.
Değilse de ben öyle okumak istiyorum,okurun mahçupluğu olsun bu da.


Aslında da ben abarttım belki de,isim her şey anlatıyor;

‘Kayıp Baharlar’


...
..
.