Ot gibi adamım ben... kâinatın yaşında!
Herkesle vardım, birdim... tâ Big Bang’in başında,
Ne zamân ki vakt erdi, bilmem suyu - aşında?
Geldim ana - baba’dan! “Son, musallâ taşında! ”

Herkes ki her birimiz bu yoldan yolcu gelir,
Yaşımız milyarsa da altmış - yetmiş de denir!
Mâdem ki eko düzen, hep karşılıklı yenir,
Kimse bunu söylemez, başka türlü bellenir.

Herşey ilk ânda vardı, ne var ki hâcim dardı,
Karar verdi yaradan, birden yokluğu yardı,
Bir zamân ölçüsünde... sonra yeniden kardı,
Ama doğru olmaya zamân zamân uyardı!

İnsan sanır Âdem’den... oysa ki adem’dendir!
Ha Buğday, Çimen, Çam, ha Kenevir ha Kendir!
Bir düşünmez “neredeeen” ve de “geldi, nedendir? ”
Oysa ki o, sen, ben’dir ve de o, ben de sen’dir!

Bir çözülmez düğüm ki gel çık işin içinden
Kim nerede ne zamân, nasıl ve de n’için’den
Kimi Avrupa Asya kimi Çin-i Mâçînden
Ya ben, sen, o, ya hepsi, ya bunların üçünden

Demem o ki topluca bir yerde zâten vardık,
Bir küçücük yerdi o, bizse kıpkızıl nâr’dık,
Tâ o zamândan Çobandık, Âlîmdik ya da Çar’dık,
Zamân... ne zamân geldi, çıktık âlemi sardık!

Bir yanan ateş topdu... hava, su, toprak oldu,
Bu karışım cân buldu, her cân bir cânân buldu,
Ot ve hayvan ve insan ya köle ki ya kuldu,
Açan doğan yaşadı... yaşayan bir gün soldu!

Solan ölür, karşır toprak, hava ve su’ya!
Kimi gül olur açar... karışır koku - bû’ya!
Kimi savrulur tozla, gider başka bir kûy’a!
Hepsi döner yeniden... geldikleri Yâ hû’ya!

Bir devrân ki devrolur, anlamayız nedendir,
Kim yapıyor dersen ki kim yapmışsa, edendir!
İlle görmek istersen... aynaya baksan den’dir,
Orada göreceğin... ya sensindir ya ben’dir!

25.04.2009/20.20