’bizi bugüzel havalar mahvetti’
demiş ya şair
bizi de şiirler...

sonsuz bir yolculuk mu tercih ederdim
varışı belli bir koşu mu?


hayat kısa ya
yaşlandıkça
panikliyorsun
bitiş çizgisi
yakınlaşıyor
her gün biraz daha
korkuyorsun
adımların
hayati artık
yanlışa yer yok
gençlikteki gibi
zaten onu da
düşündükçe kızıyorsun
kıymetin bilmedim diye


ne kaldı elimde
yanlışlardan,doğrulardan
yaşanmışlıklardan
yaşanmamışlıklardan geriye
ne kaldı?


kendinin sorgu yargıcı olmak
ne hırpalıyıcı bilsen
her acıyı defalarca yaşamak
her soruyu yoruluncaya dek
cevaplamak
cevaplamak
ve...
sonuca varamamak.
kendini azarlamak
ve azaltmak
yanlışa düşmemek için

ünlemlerini susmak
virgüllerini kısmak
noktalarını çoğaltmak
olgunlaşmış görünmek uğruna.

oysa hiç olgunlaşamadım bilyor musun?
hala,babamla rahat konuşamıyorum
anneme iki yanak bir dudak yapıyorum
bazen yataktan hoplayarak iniyorum
bazen arabanın camını açıp
son ses şarkı söylüyorum
olgun insanlar küçümseyen
bakışlar fırlatırken
’çok umrumda’diyorum.
hala,çocuk kalmakta
inad ediyorum.

ama gece oluıp
kafamı yastığa koyduğumda
sorgu yargıcımdan kaçamıyorum
ve her sorgu sonrası
kendimi idam ediyorum.