Umutlarımın tükendiği yerde, sarılıyorum Rabbime
hayallerim pembe, buğulu baksa da
tutunuyorum yaşamın eteklerine
dünya benim değil ,dönüyor hayallerimin peşinde…

Tutunacak bir dal, yaslanmak için bir ağaç aramadım
bulamamaktan korktum çünkü
ağaç gölgeleri yok nicedir
gökyüzünün ayağını gıdıklıyor gökdelenler…

Hayatın gerçeklik baltası girerken ormanıma
yakıyor başımı, düşümü humma
yıldızlar da yok nicedir
göremiyorum şehrin ışıklarından
hasta evrenin cadde ve sokakları
kirli ruh çamaşırlarıyla dolu…

Hep bir kapı önümüzde “İTİNİZ” yazılı
iterek girdiğimiz kapıdan çekerek çıkıyoruz
Evrenin “HAYAT” dediğimiz yolculuğundan
şimdi umut kırıklarıyla dolu her yanımız
gözler kan revan
üşüyor her yer tenhalığından…

Bitpazarına düşmüş aşklar
bu kadar mı ucuzladı sevdalar
ne oldu, neler oluyor bize
bilen varsa söylesin
ciğerim kan ağlıyor!

Hafize Hanaylı.