bıraktığım yerde, kendini bulduğunu sanacaksın bir süre
bıraktığım yerde, hayata sarıldığını sanacaksın uzun süre
bıraktığım yerde gömüleceksin, ihanetin en büyüğü ile...



Oynadığın her oyunun içinde, ben olacağım kendince
attığın her adımda, mutsuzluğun kapını çalacak
gözlerin ele verecek seni, boşa heveslenme!



sen ölürken, ayrı kalacaksın tüm sevdiklerinle...
benim ah’larım, senin başına taç olacak



sımsıkı kapanmış
geçmişin kapılarını yumruklarken,
ayak izlerimize takılacaksın
yapayalnız, bana giydirdiğin kader ile …



iki yüzünden birin de, beni taşıyacaksın
ben olmayan yüzünü döneceksin sahte sevgilere...
benli yanın, yalnızlığında vuracak gülüşlerine
iki gözünden akacağım,
her pişmanlığının
ben diye başlayan sonsuz düşlerinde.



kendinle başladığın her yolculukta ,
ayakların bana koşacak.
giydirdiğin kader senin en büyük düşmanın olacak.
her yolun katili, kendi ellerindir bunu hiç unutma!



en çaresiz ve dayanılmaz anlarında
anılara dayayacaksın başını
yetim kalmış bir çocuk gibi...
artık kanatlarının olmadığını hissedeceksin.



bir ah edememenin seni ne denli köleleştirdiğini göreceksin!




azadın, dönüşü olmayan bir sürgünün ellerinde
nereye dönersen dön

bir bana dönemeyeceksin bir de kendine.




Nurşen Yıldız 18 Eylül 2011 (17.09)