mutluluk
yüce dağların mor zirvelerinden
gecenin rahmini yırtan kızıl gün doğumunu izlemektir sevdiğim...
suskun anı çalan piyano devrimlerinle sarsılan bedenimizdir...
sol yanıma işli adındır...
ve sana dair duaları fısıldadığım kelebekle
birden dudağına konma halimdir sevdiğim



mutluluk
şehvetli mavi ayın yamacına ektiğimiz dut ağacıdır
ve yaşamaya alıştığımız gölge sinde
yeşil yezidi çemberimden
yanık sesli bebemizi çalan kartalı
ciğerimizin tuzlu iç çekişiyle boğan türküsüdür...
karanlık çöken şehrimizin arka sokaklarında
firari nefeslerimizi doldurduğumuz ceplerimiz
kekik kokulu uçurumda parçalanmış dizlerimiz
ve iki kelimenin peşinden koşan şiirlerimizle
uzat ellerini bana kimsesizim diyebilmekdir...
avuçlarımızda sakladığımız öpücüklerle
kırık kanadımızla uçarken biz kokan bulutlara
tırnağımızdan çekilen özlemdir


...

mutluluk
erguvanlı saçları savrulan lodosun öfkesiyle
kıyılarımızı döven dalgalarda ıslanan gömleği çıkartıp
balıkçı barınağına çektiğimiz bilinmezliğe gebe sevdamızın
siyah beyaz gülümseyen gözlerinde
çok uzun sürmeyen üşümelerimizdir...
ve
ardından şefkatle siyah orkide yağmuruna karışıp
minik kızımızla gögsümüze bastırdığımız korkularımızdır...
_ana gibi..._deli kanlı memesini hoyratça emdiğimiz zaman sızımızdır



ve aslında mutluluk
sözün bittiği
gözünden çırılçıplak akmaktır sevdiğim...




15/9/7