Aklımın kırbacını vurdum her düşünceye
Her ışığı hapsettim bu karanlık geceye
Vurmasın ay ışığı, çöksün kara bulutlar
Kuyusunda Yusuf’un kaybolsun tüm umutlar
Peşinden koşadursun ilk nefes son nefesin
Ensesindeyim şimdi ölüm denen o sesin
hepsi sizin olsun aşk sevgi ve bahar
Beni hiç bırakmayan yalnızlık gibi yar var
Sizin olsun yataklar o kuş tüyü yastıklar
Beni koynuna alan yalnızca yalnızlık var
Koşuyorum sanmayın benim ki emeklemek
Bekledim hep beklerim,kaderimdir beklemek
Kulağıma ezanla fısıldanmıştır adım
Senin adın sevdaysa,beklemek benim adım
Ben yeşile hasretim doğduğum günden beri
Bekliyorum yıllardır özlediğim gözleri
Sevmek değildir asla beklemektir sanat
Sen göklerde uçarken ben bekliyorum kanat
Gemiler bekledim hep limansız denizlerde
Bir ışık ya da bir nur karanlık dehlizlerde
Kabarmış özlemlerim,duvardaki nem benim
Sıratın üzerinde cenneti bekleyen benim
Haram masalarında meze oldum günaha
Karıştı çığlıklarım bir umutsuz eyvaha
Tek umut tek ışık senden gelsin ey Rabbim
Yalnızlıkla yoğrulmuş bekleyen bir garibim
Onca yıldır bekliyorum yalnızca bir tek ışık
Bendeki aşk tükenmeden gönder Allah’ım artık
Bu haykırış bu sitem bekleyişin türküsü
Kaybedilmiş savaşın,kaybedilmiş öyküsü
Yetmediyse beklediğim daha bekleyeyim mi?
Yaşayan ölüye döndüm,gerçekten öleyim mi?

HARUN KALKAN