Açtığın her yaradan,umutlar yürüttüğüm;

Sensin İstanbul,sen; ruhumdaki kördüğüm!

Rengine bürünürsün yalnızlığın,dört mevsim.

HEr kaldırım taşında kaybolmuş bin bir isim.

Gölgeler birikirken mavisinde boğazın,

Beynimde ki düşleri donduruyor ayazın.

Sözcükler,cümleler,şiirler sana dair.

İstanbul yüreğimde hatıran ebedidir!



Sen isen düşürdüğüm gözlerimden, bilmeden;

Tek kelime söylemem,susarım ,sebebim sen.



Turunç kokan ellerin, okşar çocukluğumu.

O mahsun bakışların, yakar soğukluğumu.

Birikirken yalanlar yatsılarda mum üşür.

Al içimde ki beni senin içine düşür.

Zincirlenmez sevdamı boğuver Haliç’inde.

Son nefes düğümlensin ve sen de kal içinde.

Başıboş yarınlarla durma döv surlarımı.

Vur gönlüme kırbacı kanat nasırlarımı.



Hasta fikirlerimin başucunda beklerken;

Ellerim göğe açık, ağlarım dileğim sen!



Gecen de gündüzün de hayatım gibi koyu,

Neye matem tutayım? Kalbim Zincirlikuyu.

Başında taşımazsan toprak etsen yoluna.

O’nu aldığın gibi beni de al koynuna.

Kız kulesi gibi çırılçıplak ve yalnız!

Beni öyle çaresiz ortada bıraktınız.

İkiniz de gözümde beş para etmezsiniz.

Ne ben Fatih’im ne de siz fethedilirsiniz!



Yaşamak için şimdi biraz umut beklerken;

Mezarımı elimle kazarım,küreğim sen!



Harun KALKAN