Yakılan tütsüden beslenen umutlar
Boyuna bağlanan iplerle kayan hayatlar
Geçmişi ancak rüyasında sayıklar
Burada nefrete özlem bağlamış biri var...

Sevgiden umudumu kestim artık
Sen de kes geçmişinde yaşayan yaratık
Biz nefrete sıkıca sarıldık
Dipsiz kuyularda sadece gerçekleri aradık...

Bir dua temizlemez ki nefsi
Gerek insana birazcık vicdan hapsi
Kalbim büyük olsa da sevemez herkesi
Kaleminden kan akar şairin atınca tepesi...

Kalemim sert dizelerim mert diyenler dolu
Kamuflajları iyi de bulamadılar gerçek yolu
Parmağı uzatma yoksa kaparlar kolu
Cennet sağdayken onlar seçtiler solu...

Yanlızken bile mutlu olmayı becer
Kafana takma bu da gelip geçer
Süvariler kaybetmeyi sevmez hep isyan eder
Güçlü ol yoksa hayat seni de helak eder...

Yaşlıların ağzında hep bir tesbihat
Bize usanç gelen ama gerçek nasihat
Günahlar hep dizili kat kat
Makyajları tamam da yüzleri berbat...

Dizelerim insanlığa ders olsun,
Adımı duyanların kalpleri umutla dolsun,
Zalime meyledenlerin kuş beyinleri solsun,
Şu alemde nefretimle kala kaldım daha ne olsun...

Son dizeler akarken alkışları kesildi herkesin
Ben yolumda devam ederim geleceğini bilsem de ecelin
Savaşmaya hazır bir cengaver gibi hazırda durur kefenim
Yolunu aramakta nefretin özleminde kaybolmuş tüm benliğim...


- mehmed arif -