İ
Hayatın genelevinde yaşlanmış bir orospudur yalnızlık,
İnsanları hep sırtlarından tanıyan kapılarda
Mavi göklerin dışında kalmış
Anahtarsız bir bekleyiş,
Ve her uyanışında çığlıkları boğazında düğümlü
Bir karabasan korkusu.

Ölümün nefes alan halidir yalnızlık,
Düşündükçe
Bekledikçe
Korktukça
Büyüyen
Ve bedenden çıkmayan intiharıdır ruhun.

Gülmenin ve ağlamanın
Sevginin ve öfkenin
Hatırlamanın ve unutulmanın
Ve her şeyin hayata dair
‘yüklem’i ve ‘öznel’idir yalnızlık.

Yalnızlık tanığı olmayan bir cinayettir.

İİ
Sonra umut ölür
Kan sızar söylenememiş cümlelerden
Fareler boklarını bırakarak terk eder gemileri
Kadehler hiç boş kalmaz masalarda
Durmadan sevişir sigarayla dudaklar
İntihar sadık sevgilisidir beyninin
Ve bütün yüzler düşmandır artık.
Aynalarda bile.

İİİ
Davetini bekleyen bir misafirin vardır artık
Bir bıçak yakınlığında
Bir tetik kırılganlığında
Bir urgan sıkılığında
Bir hap şifasında,
Adını senin koyacağın bir ziyaretçi,
Umarsız bir kaçaksındır,
Peşindeki geçmişinden
İnsanlardan
Ve yaşamın kendisinden kaçan bir sabıkalı,
Hem yargıçsındır hem sanık
Ve hükmün;
kalem kırılmıştır.
Haberin bile yoktur beklide
Seni bulmaya ödül konduğundan...

İV
Sonra düşler kalır geride
Düşünceler
Düşünenler
Kan tutar gecelerini kalanların
Bir yara açılır ciğerde
Yosun tutar gözyaşlarından
Binlerce silah patlar yürekte
Gözlerde damlalarca yağmur
Akar
Karışır sessizliğe.
Resim solar,isim ölür sonra
Yazık olur söylenmemiş cümlelere.

Yalnızlık nefes alan halidir ölümün
Ve son pişmanlık ağlar
Saklı kalmış kelimelerde...

2002