Betil : Ben Tanrı olsam , intihar ederdim ; insanlarla birlikte acı çekmeyi öğrenemediğim için.

Özge : Ben Tanrı olsam , insan misali yaş’lanırdım bir de. Arada yaş farkı yok değildi hani. Ben büyüktüm kabul , zira koca koca dökülürdü göz/yaşlarım.

Betil : Ben Tanrı olsam , insanların sahip oldukları merhametten tonlarca taşıyor olurdum ya , insanları yok ederdim ; daha çok acı çekmesinler diye.

Özge : Ben Tanrı olsam , Hatalarıma üzülürdüm en çok ! Pamuk prenses masalındaki zehirli elmayı en başta yaratır , Ademin eline tutuştururdum mesela ; Havvayla beraber ölsünler diye.

Betil :Ben Tanrı olsam , cenneti yaratmazdım. Çünkü cennetlikler yaratılmamışlardı zaten tarafımdan.

Özge : Ben Tanrı olsam , adil olmaya çalışmazdım. Yeterince adi’ydi insanoğlu , ne gereği vardı ki?

Betil : Ben Tanrı olsam , çok korkardım. Bakamazdım Dünya’ya , insanlarıma. Gazabımdan korkup , merhametime sığınan insanlığı görmekten , sonra da kendimden nefret etmekten korkardım.

Özge : Ben Tanrı olsam , karanlıktan korkardım en çok. Kararmış dünyalarına baktıkça insanların.

Betil : Ben Tanrı olsam , yalnızlıktan korkmaktan korkardım bir gün. Yanlızlık korkusunun beni yiyip bitirmesinden de korkardım.

Özge : Ben Tanrıysam; zaten yalnızdım , tek değilmiydim ki evrende?
’Ve o yüzden yalnızlık bana mahsustu’

Betil : Yalnızsan , tamamlanmamışsındır. Yalnızsan , bir Tanrı bile olsan , hiçten farksızsındır.

Özge : Tanrıysan şiir yazamazsın , hata yapamayansındır.

’O yüzden düşündümde...
Ben Tanrı Olsam ; olmazdım.’


Dokuz/Dokuz/İkiBinOnBir

Özge Çetin & Betil Baş

(Şiirlerime şiirleriyle eşlik eden koca yürekli arkadaşıma teşekkürlerimle)