Özge : Gözpınarım taştı boğuluyorum!

Betil : O’nu her düşündüğümde kapıldığım his , tam anlamıyla buydu.
Yapacak bir şeyin yoksa ; ağlarsın.
Durmadan , bıkmadan , usanmadan..
Yapacak bir şeyim yoktu ; hep ağladım

Özge : Çaresizliğin ek haliydi onun adı...
Adımın sonuna ne zaman gelse çaresiz olurdu ismimiz.
Harfinden tanırdım o’nu , bilirdim.
Ha bir de elleri ;
lanet olası bir muammaydı.
Hem yarayı açandı mesela , hem de kusursuzca örten.
’Hem yarabandım , hem yaram’ derdi arkadan da Teoman.
Soru işaretlerine boğulurdun aklımda tümden ,
hangi cevaba ait olduğunu bilmediğim.

Betil : Kafam ne kadar allak bullak olsa da , olsun.
Herşeyini ; herşeyimi alıp çekip gitsen de , olsun.
Kabullenmeyi de öğrenirmiş insan.
Ben de bilmezdim bir gün arkandan sadece bakmak zorunda kalacağımı ;
çok güzel gittin...

Özge : O yüzden gidişiyle tanırdım o’nu...
Nikotin sarısı saçlarımı ellerine sarıp kokusunu içendi.
Ciğerlerinde ben vardım.
Her nefes aldığında hatırlardı beni bilirdim.
Bir de kolalı gömlek yakasından tanırdım.
Kokusu bir bahar çiçeğini anımsatır ,
baharı getirirdi hazan çökmüş parmaklarıma.
Özenle her sabah göz perdelerimi aralar ışık sokardı o loş , izbe kalbime...



Bana eşlik edip kelimelerime yoldaş olan can arkadaşım Betil’e çok büyük teşekkürlerimle...

YirmiBir.Sekiz.İkiBinOnBir
Özge Çetin & Betil Baş