Özge : Aşk ; mutluluğu iğdiş etmek demektir!

Betil : Aşk ; aşık olunandan vazgeçmektir.
O kadar aşık olursun ki , özlemeyi unutursun.
Sonra sürekli beklemeye aşık olursun.
Sonra , aşka aşık olur , başka hiç bir duyuguyu yaşayamazsın.

Özge : Beklersin olmayan yâri…
O yâri memleket bellersin.
İkametini sevdiğin...
Hem hasreti , hem vuslatı için seversin.
Memleketse sevdiğin ,
Aşk yanlış geceye kurban gitmiş istenmeyen bir çocuktur.
ve aşk ;
Babasız yetim bir piçtir.

Betil : İstenmeyen , ama bir o kadar da ihtiyaç duyulan..
’Bitsin bu acı artık!’ diye başlar ,
Havayı ve küfürleri döver önce cümlelerin ,
Sonra ’iyiki varsın’ der , susarsın.

Özge : Geriye , nemden birbirine karışmış kirpikleri taramak kalır…
Tuzludur suratın ,
Gözlerine uçurum ekmiştir aşk ,
Kim bakacak olsa düşer boğulur maviye çalan yeşilinde…
Feri ise alır başını kaçar uzaklara…

Betil : Alışkın değildir kimse seni bu halde görmeye.
Kendin bile... Hep ’ben eski seni’ özledim cümlelerini duyarsın.
ve kendi kendine tekrarlarsın ’ben ne zaman düştüm bu hale?’
Ama aşk dediğin şey , öyle çevrelemiştir ki seni ,
Öyle çıkmışsındır ki benliğinden , kendini umursayacak halin kalmaz.
Nefes almakla yetinirsin.

Özge : Nefes...
Ciğerlerine dolmuş bir avuç toplu iğne misalidir.
Almak , hepsini aynı anda batırıp kanatmakla eşdeğerdir.

Betil : Canın acıya acıya ölmemeye çalışmak..
Hem nefes almak , yaşamak da değildir zaten.

Özge :
Ve o yüzden aşk ;
Tanrı’nın oksijenini bile esirgemesidir insanlıktan.


Özge Çetin & Betil Baş

OtuzAğustosİkiBinOnBir