çilelere kafes örmeseydi yüreğim
ıslanmasaydı eğer kirpiklerim
bulutlara dokunamazdı gözlerim…


.....



buzdan kuleler yapıp
şehrin dört yanını kuşattım
söndü ateş, savruldu küller...




mevsimsiz açan çiçeklere
asılsız anlatılan masallara benziyor zaman
yaşamak çengelli iğne gibi yırtsa da gözlerimi
bıkmadan yedi düvel öncesinin hikayelerini anlattım kumrulara
sonra susuz ve dilsiz kaldım asırlarca…



dinle iki gözüm
isimsiz martıları çevirdim az önce rüzgârın koynundan
umursamadı denizin yosun kokulu saçları
hiç utanmadı yakamozların yüzüme yansıyan ışıltısı
oysa yudumluk su saklayacaktım dilimin altında
belki çiçekler açacaktı sahipsiz topraklarda
belki böcekler kanatlanacaktı siyahi göklerde /olmadı




yazık! evrenin küllerinden güneş doğmuyor ki
karanlık karanlığı içiyor, duasız akşamların arifesinde
dünyanın iki yüzü de yalan dolan
tek bildiğim gerçek kefensiz giden çocuklar…



inanmak zor beli bükülen zamanın doğrulmasına
sadece acımak sadece yardım yetmiyor ki
bir başka bakmalı bir başka dokunmalıyız
umutsuz bakan gözlere, çilekeş kalplere





ah! can özüm
yağmur sonrası, buharlaşmadan dualar
Tanrı’nın gazabına uğramadan açılan eller
solan gülleri, kuruyan toprağı yeniden yeşertmeliyiz…




bilmeli ki insan
tüm kainatın aklı bir incir çekirdeği etmiyorsa
çatlayan toprağın, açgözlü akbabaların suçu ne…








ayşe uçar
01/09/2011