g-özüne batan tozlu bulutları selamlayan kadın
güneşi kandırmışsın gündelik sözcüklerle
şiirler birikmiş içinde
geceden kalmış imgeler ağlıyor gözlerinde
mendilin çok kirlenmiş
sen şimdi silmezsin yaşlarını
bilmez misin düşer kalkar, güler ağlar mısralar
şiirler de yorulur

kutsal kitaplara benziyor yüzün
hayata anlam sunar, susar
içinizden başka kim anlar
sokaklar, cehennem cinneti kalabalıklar
duyar mı ki , masum dudaklardan çıkan şarkıyı
kaburgaya külçe gibi ağır gelse de hatıralar
gülümse yaradana
gülümsemek Tanrının rengidir.
kadının rengi de aşk

duygu zindanlarına kapanan kadın
ağlamak zamanın hışırdayan yalanı
zaman garip bir dost
yanındayken intihara sürükler
anılar uzaklaştıkça
kaldığın yerden devam edesin diye
serbest bırakır yavaş yavaş
yaşam bazen durup beklemek ister
çareden ırak
acı hep var olacak ve savaş
insanoğlunun bildiği tek şeydir savaş
kadın hem doğurur, hem çocuktur biraz
her ışıltıda parlamalı gözleri
hem çakıl taşlarını, hem misketlerini
orada bırak
çocuklar da yorulur

kapatmışsın pencereni
hikayesi henüz bitmemiş seslere
şimdi konuşan sadece medeni hayat
bil ki yenildikçe güçleniyorsun
zamanı gelince
mahşerin de dili çözülecek
gökyüzüne bakmakla sır anlaşılmaz
kan’atlarını dinlendir biraz
kuşlar da yorulur

yaşam, gelip yerleşmediğimiz şehir
salınıp durur üzerimizde gökyüzü
aşk gözü kör
ayaklarımızı yerden kesen tek heceli söz
ten nedir, tin nedir
yeryüzü en kurak orgazmını yaşarken
üşüyor insanlar

aylardan ekim yine
gözyaşlarını kurutsun yaz güneşi
birazdan gelecek sonbahar
kadınlar da yorulur