görülmeyen merdivenin onikinci basamaðýnda
durakla biraz, soluklan þöyle, etrafýna bir bak,
güneþ tam tependeyse, gölgeler hýzla kýsalarak
cüceleþmiþlerse, çay tembelleþmiþse yataðýnda
ve ýsýnmaya baþladýysa su,
demek ki vakit: öðle paydosu.

ýssýzlýða gömülür birden kýrlar, çayýrlar, baðlar…
davarlar pýnar yollarýna düzülür kervan kervan,
ezan sesine karýþýr birdenbire kilisede çalan çan
ve biraz ara verdi derken konserine kurbaðalar,
ötüverir bir eþeðin borusu,
demek ki vakit: öðle paydosu.

baþkadýr heyecaný hastanelerin, hapishanelerin
hastabakýcý rolüne soyunur gardiyanlar bir anda
çorba kokusu buram buram gezer koridorlarda
hastalarýn, mahpuslarýn gözlerinde okunur derin
ve sonsuz bir minnet duygusu,
demek ki vakit: öðle paydosu.

ya ölmüþlerimizin sürerken o bitmeyen sorgusu
onlara da var mý acep öðle paydosu?