kimse kalmadı..
kaknüs kuşu bile sesi ve heybesiyle
bir çırağan gölgesinde kayık batıyor
yakamoz alevinde esnek çizgiler kalemin cabası
toprak hiç aşınmamış gibi zamanın kadrajında
yolkesen kavşaklar çivi çakıyor sessizlik tabelasına
beli bükülmüş meltemler serinletmiyor terli bedeni

yılların suçu tartışılıyor karanlık bir gecede
ay ışığından mahrum bir konakta
gebe kalmış mahzun kirpikler
özlem arıyor hummalı gözlerde
devriliyor takvim yaprakları
kule enkazından sıyrılıp çıkan çığlıklar gibi


kimse kalmadı..
kundakta bırakılmış merhamet tomurcuklarıyla
patlıyor bahar şemsiyesi altında
bir yolcunun biyografisi anlatılıyor
zemherir kalkanı künde yemişken bir kuyu kenarında
ihtiyar diyet geç kalmış ölüme veriyor mektubu
posta kutusu da terkediyor kimliği

bir dervişin duasıyla uyandım bu sabah:
“Ya Rab!Bizi zamana küstürme!”
küsmedim rüyama meydan okuyanlara da
yılan ıslıkları bir nefese misafir oldular
gökyüzü avucuma düşen eşsiz kısmet...

Gürsel ÇOPUR