Habib’im bir gülü vermez diye küsmüş yare gül
Ele gülmüş bana gülmez diye kaç bin pare gül.

Çiseler dökse gözünden bağa tek sır dememiş
O tomurcuk kederinden bulamaz tek çare gül

Nice bülbül sesi duymuş yüreğin mest edecek
Razı gelmez Habib’inden demeyen sazlara gül

Bade içmiş rüyasından o yârin Ay simadan
O hayalin hicabından yüze tülbent sara gül

Süsenin hançeri yarmış kanı her dem akıyor.
Ne haram eyledi bilmez yine düşmüş zara gül

Kimi kan der, kimi çiy der; utanıp döktüğü ter
Rüyadan yordu duyanlar kızarır ısrara gül

Deva bulsun yüreğinden onu el üste tutan
Yanağından koku kalmış Habib’im gül-zara gül

Bade içtin, name aldın, kokular açtı için
Yedi renk kaftanı giydin; niye bahtın kara gül?

Dudağın resmine dönmüş, Habib’im güldü deyip
Nazenin kaldı o yüzden, cemalinden hare gül

O tomurcuk gibi kalsam diyemem sevda büyük
Diyerek yüz dudağından açılır bağlara gül

Habib’imden reha bulsam diye feryat ederek
İki günden daha artık yanamazmış nara gül

Talibiz sam ve seherden rızkımız doğdu deyip
Gözü tandan saçarak kan dayanır her dara gül

Seda duydum Habib’imden diye yelden sakınır
Dalının üstüne hançer çekerek rüzgâra gül

"Oku" dermiş Habib’imden yele baygın bakarak
Namesinden reha sinmiş okuyor her pare gül

Elifin Kaf’la vav’ından kama çekmiş dikenin
"Oku" dermiş Resulümden, Şah’a vurmuş, Çar’a gül

Kılıcın Türk gibi tutmuş yatağan sallatıyor
Teni kandan sıvalanmış yüzü kat kat yara gül

Nice kanlar döküvermiş Habib’in emri sayıp
Nice Hanlıklara girmiş, yürümüş, hünkâra gül

Karabağ’dan gece geçmiş Çat’la Mısırdan bi haber
Bize şam’dan mı sorarmış bana her an kara gül

Neyi eksik imanımdan, niye gülmez ki Rahim?
Diye bir suç aranırken düşüyor efkâra gül

Yedi rengin kanı akmış dikenim battı sanıp
Bu vehimden düşüvermiş Habib’im kollara gül

Ganimet umdu ki gülşen, güle dostluk dolaşır.
Kokusundan kimi çalmış, kimi kapmış para gül

Niye vermek ile dostluk aranırmış bilecek
Kederin pay edecek dost bulamaz, git, ara gül

Lale, sümbül eteğinden çekişip yalvarıyor
Yele derviş gibi çılgın tutulur yekpare gül

Ala bir tennure giymiş elifin kemha yeşil
Semazen Mevlevi olmuş sesi ney rüzgâra gül

Habib’im gitti elimden, diye her an eleminden
Soluyor gül kederinden küsüyor gülzara gül

Bu tevekkül ile çökmüş kaderim böyle deyip
Başı eğmiş, dalı düşmüş, seni kim kurtara gül?

Güne beş kez yeri öpmüş, niyazın göstererek
Çöpe dönmüş bu oruçtan gidiyor Layhar’a gül

Hani handın, hani beydin? Sera ser kemha giyen...
Camekândan görünürdün niye soldun mora gül

Cihanın cilvesi buymuş diyecek dost arıyor
Habib’im tut yanağından düşüyor ağyara gül

Büzüşen boynunu bükmüş yere canlar akıyor
Bu cehennem azabından sana cennet vara gül

Dökülüp can damarından yere ölgün bakıyor.
Düşüyor can kanadından Habib’im taşlara gül

Bu nazımım nizamından sese destan dokunur
Avazımın icabından Habib’im kapkara gül

Nice güldün zamanından avazın denmeyecek
Saladan bir seda kaldın dizilen saflara gül

Güle göster cemalinden dualar eyleyerek
Şefaat et ya Habibim gülü ver dostlara gül!


( Bu şiir Özleşim ölçüsü ve ekolü ile yazılmış bir kasidedir.)

Habib:Sevgili
Susen: Kılıç benzeri yapraklı çiçek( Divan şiirinde gülzarın bekçisi )
Cemal: Yüz güzelliği
Reha: Koku, rayiha
Talip: Talep eden, isteyen, talebe
Layhar: İranda Şah iken, hanlığı bırakıp hamamın külhanında üzüm çöpü artığı ile beslenen evliya
Seraser: Padışahlara özel dikilen altın işlemeli kumaş
Kemha. Altın dokumalı ipek kumaş türü
Tennure. Mevlevilerin giydiği kaftan
Elif: Arapçanın ilk harfi, Mevlevilerin giydiği pantolon