Mevsimsizliğime Uğrama

büyük ve çıkarsız uzaklıklar biler aşkı
sonra keskin kılıcı yüreğimin donuk bakışların
ama zamanı yenmişliğimle
savurganlığın doğurduğu unutmalarda olmayacağım
hiç
ayrılık anlarında gerçekten öldüm
ölmek nedir bilmiyorum...

son durağım dudağındaki duraksızlığımdı
aslında
aslında akşam alacasının her hangi bir sokağında
düşlerden de ötede kaçtığım yokluğunda kaldı çocukluğum
delirircesine anımsamaya çalıştığım bir imge taneciğinde
şimdi daha iyi anlıyorum
kendimi unuttum...

sen
anılarımı yakıp yıkan kankasıydın kendi yalanlarının
bana en uzak yanın kendine en yakın aldanışındı
ve hayata hayat sandığın
göç mağduru göklerin ıssızlıklarıyla bir aniden susuyorum
güz oluyorum birdenbire sesimde filizlenen nafile çabaya
yazlarımda saçlarının kıvılcımları kül
mevsimsizliğime uğrama...








Kağan İşçen