/dört başı mamur olmazlar silsilesi
ve avaz avaz sessizlikteydi yaşam/



üç çocuk, anayla baba
saadet duygusundan yitik, beş insan
son yaprakları da düşmede dalından


çok uzaklarda akarken serin sular
onlar ki, ıssızda koruk ve kurak
beyaza âşinasız
kara bahtlı gözlerinde
mütemâdiyen bir karanlık


aşları zıkkım kökü
yanar durur
dillerinden dökülmeyen gam türküsü


açılmayan güneyin kapısı/ndan
boşluğa düşüyor herşey
istikamet sıfırın altı kuzey
zamanda, ne güneş/in ne ay/ın rengi…


hayat harmanında
yokluk ve boşlukla savruluyorlarken
elde var hep sıfıra sıfır
gelmeyecek ömürlerine, bir âvâze sessizlik


esmer akşamlarda
toprak dam örterken üstlerini
ve onlar
maden ocağında bulamazken kömürü
lüküs hayatta
elmas düşer başkalarının payına


döner dururken bir kısır döngü çemberde
sabahın eksik sesi
bereketli gölgesiyle
hep uzağa vururdu


sağanak sığıntısıydı umut
geçip gidiverirdi âniden
kaldırımlarda gide gele
batardı ölgün ışık
ay vurmazdı gecelerine


isli gaz lâmbasının içine dalar
gözleri/ konuşurdu
ne olur bize de gül hayat
ne olur bize de gül…


ve boğazına acı bir andız yerleşir
hiçbir şey dökülmezken yüreğinden
dışarı
taş kesilirdi adam hayâlhânesinin içinde…


("coğrafya kaderdir")


Hâdiye Kaptan
(c) Bu şiirin her türlü telif hakkı şairin kendisine ve / veya temsilcilerine aittir.