bir elim gökyüzüne matemler yazarken
sol elim yüreğimin üstünde
nefesimi tutardım
acılar da susar belki

gece yarısı halindeydim hep
derinlerde ateş
rüyalarım bile kasvet
içimde bir martı
aysız denizlere mahkum
dermansız yanlarıyla yalnız
konuşacak kimsesi yoktu belki

hüzünlü geceler sonrası
aydınlığa türküyle uyanırdım
ismini bilmezdim ama
sana dair ezgiler vardı dudağımda
ağaçlarla söylerdim, bulutlarla, kuşlarla
bir notanın kanadından sana uçardım belki
susardım sonra
sesini beklerdim
sevdaya dair söyleyeceklerin vardı belki

çok bekledim
bakışlarından tanıdım seni
adın hasret
yorgun ama tutkulu yüreğimde
öyle birikmiş ki aşk
avuçlarına dökülmeme izin verirsin belki
tam zamanı gözleri yaşamanın
kış geliyor üşümenin tam zamanı
gülüşün güneşi üfler belki
yağmurda ıslanmanın tam zamanı
bulursam yüreğinde bir sığınak
teninle ısıtırsın belki..