bi dasesinin gölgesinde…
öpüşerek rinde buluttum
göstermedi güneş gecelerde
ve yağmur olu…
kaç martı boğ…unuttum…!

içimdeki ucsu…ipek gırlangıçlar uçuyordu
hüzünlü r tuz buz olup ölüyordu
.
bir ara…
yırtık bir…
ölü bir…soğukmuş
anladım ki…
taşlar da üşşehrin mezarlıklarında
ve zulmüyılanı sokmuş
soktukça sanki ceset tarlası
ölümün türkçesi, ingilizcesi, arapcası, çincesi yokmuş
.
körmüş karanlığın gözleri
ve denizde sanırm…akvaryum balıkları
her doğumunda kız gibi
deniz ceset kustukça…
intiharlara tabut olacağız diye
suda ği günahları k
masal gibi sımsıcak …
gül yapraksarıp Hüdaya sunmuş
avare bir kadavra…
kanserli rüzga için
belki de gün arınmak için
hüzünbaz bir yunmuş
başucumda el sallayan iki ceset...
meğer düş kurduğum şehri
n…gözler nurdan yoksun
“Hamdolsun ki neylesin efsun…//

2006
*tahsin özmen, bez bebekler de üşür, çatım&baskı yay,ank,2006