adını sefa koydular
sormadılar gelirmisindiye
gelirken sefa buldular
sefanın adını sefasız babası koydu
onun içinde sefa buydu
baba oluyordu


sefanın


ne adından ne de sefadan haberi vardı
lakin anlıyamadığı bir cefa vardı ona kundaklanan
kundak / tâ ozaman başlamış
eli kolu daha ozamandan bağlanmış
güya hayata düz durması sağlanmış
sefa niyeti
adıyla sürülmüştü sefaya


hani adı insan olupta kendisi insan olmayanlar gibi
ismi görüntülenmişti


sonra ne mi oldu.!?


ilk annesinden vuruldu
bir yalancı meme tıkadılar sefanın ağzına
anne kokusundan dokusundan duygusundan uzak
yalancı meme emiyordu hayat gibi
sefa annemi istiyorum diyordu ağlıyor ama anlaşılmıyordu
sesini duyuramıyordu
annesini doğarken kaybetmiş bilmiyordu
adı sefa kendisi daha ozamandan bu ne cefa diyemiyordu
anlam veremiyordu
büyüyordu


kurutmalıydı gözyaşlarını
asmalıydı güneşe


yaşıtları konuşmaya başlamış
anne diyorlardı
sefa anne bilmiyordu
annesinin yokluğundan o yaşta
annesiz büyüyordu


sonra ne mi oldu.!?


sefa adı değişmesede
adının yanına öksüz yetim konuldu
sefa yine vuruldu
her söylediyi şarkı içinden annem oluyordu
o büyüdükçe içinde adı sefa olsada cefa büyüyordu


hani yalancı memeyle büyütülen çocuk
hani cami avlusuna bırakılan kimsesiz
hani fiziği bozulmasın diye yavrusunu emzirmeyen anne
hani kreşe bırakılan anne kokularından yoksun
hani okulu içinde olan anneden yoksun
hani ana okuluna bırakılan
bırakılırken nekadar düşünülüyordu çocuk


sefanın gözleri

martılara baktı takıldı
kimsenin kanatları yoktu uçmaya
karşıgelemiyordu yer çekimine
ama içinde hep birşeyler uçuşuyordu
anlamsız
kuş mu olmalıydı.?sefa


ilk gülü gördüğünde
onu tutmak istedi
dikeni battı eline irkildi
düşündü ilk defa
bu güzellikte bu diken neydi
katlanmakmıydı acaba
yoksa koparmadan sevmekmi .?
hayatın bir uyarısımıydı


kurutmalıydı gözyaşlarını
asmalıydı güneşe


elleri vardı gözleri vardı
tutması tutulası elleri gözleri
akan gözyaşları vardı peş peşe


ilk silahı bakışları oldu şimşek gibi çakışları
ilk itiş kakışları farkedilmek istiyor farkediliyordu
sevgiden şevkatten yoksun adı sefa sefadan yoksun


büyüdü büyüdü içine sığmaz
zaptedilmez tutulmazdı
ilk adımda suçsuzdu
suçlu kimdi insan böyle vurulmazdı
hamur sebepsiz böyle yoğrulmazdı


bir kılıf olmalıydı çalınan minareye
adalet kurulmalıydı üzerine
kızgın güneşte kara bir şemsiye
birileri seçilmiş
birileri vazmı geçilmişti
herkes kendi hayatını yaşıyorsa
kim eğtimci kim seçilmişti


kurumaya bıraktığı güneşten
gözyaşlarını almalıydı adı sefa

bu defa
ağlamalıydı gözyaşları yere inmeden
arşa ulaşmalıydı

bari adı sefa konulmamalıydı.