zaman bütün şarkılarını söylemiş
bütün masallarını dinletmiş
tüm hikayelerini sarfetmiş
kalbimin tam ortasına ya bir gülden mızrak
yada gönlümün bahçesine hasret tohumu ekmiş
şimdi vuracağım kendimi
sonsuzluğun yollarına
anladım hayat yaşıyorum derken beni kahretmiş
alırken kollarına


burada benim ne bir masalım var
ne bir şiirim ne de hikayelerim
cam kırıklarının üzerinde yürüyorum
ayaklarım kesilmiş
yeni bir günün sabahında yatağımdan
kaldırdım asaletimi
penceremin kenarından
günün ilk ışıklarından
uyandım


düşündüm ruhumun bedenimden ayrılacağı günü
haftanın hangi günü hangi gecesi olacaktı

ben cumartesi pazargünü ölmek istemiyordum
o gün tatildi zaten
pazartesi çok işim oluyordu
salı ALLAHIM yılardır zaten sallanıyordu
geriye carşamba perşembe cuma kalıyordu
üç günlük dünyada zaten insan nekadar mutlu oluyordu
yalnızca kendini kandırıyordu


işin şakası bir yana

alınlarının ortasına çakılmış kader
mıhlanmış cennetten sürgün
varmıydı ozaman ruha beden
meseleye sebep akılmış
kirlenmiş bir elmayla neden
düşmüş yere aniden


ilk büyüktü insan çocuk değldi zaten
Adem
Havva tutulmuştu sol kaburgasından
çocuk doğuyordu ilk defa ilk zevceden


her sorunun arkasından bir soru
eğri bildiğin kavram
bir gün oluyor doğru
dünya denilen hayat her mutluluk sonrası
gözyaşı ile dolu
inanmıyorum artık hayat burda bumuydu


hayat bir ruyadır ya görür uyanırsın ya da görmeden
burada uyur kalırsın
neden belli değildir yazılmıştır önceden


nekadar anlatılsada belli değildir doğru
bir cevap bulamzsın
yaşam yalnızca soru.