Sözün sultanı olsam sırça tahtım olurdu,
Aynadaki yüzüme kalemimden bakardım,
Aya tutulan dünya güneşle kavrulurdu,
Kelime oyunuyla cambaz olur çıkardım.

Konuşan dille susan yürek yorgunluğuyla,
Fırtına öncesinin sessiz durgunluğuyla,
Âşık olup cananın cana vurgunluğuyla,
Çekinmeden elimi taş altına sokardım.

Duyguyu duygu yapan çırağı ustasıyla,
Kalbi aşk diye çarpan dertlisi hastasıyla,
Muhabbet doldurulmuş şairin has tasıyla,
Çapaklı kirpikleri gözyaşıyla yıkardım.

Diğerlerinden önce kendimi eleştirip,
Beş duyuma sevgiyi bire bir üleştirip,
Anlama biçimimi sabırla geliştirip,
Kara gecelere bir kibritte ben çakardım.

Katı kurallarıma baş kaldırmazsa gizim,
Vakitsiz kırılmazsam aslen çetin cevizim,
Bir iki ak sayfada belki kalırsa izim,
Beni o zaman görün ne gönüller yakardım.

Suskunluğun sesiyle kucak açarak aşka,
Methiye sıralardım göğü inleten meşke,
Elimde bir sihirli değneğim olsa keşke,
Dilden dile dolaşan nağme olur akardım.

Mevsim ilham verdikçe yazımı rahatlatıp,
Tiz sesleri kısarak sazımı rahatlatıp,
Nesir, redif, kafiye, nazımı rahatlatıp,
Saçıma mısralardan, şiirden taç takardım.

NAZ