Aslında içimizde onlarca ’pezevenk, orospu ve çocukları’ var görmediğimiz.
Her zaman farklıdır ruh hallerimiz.
Hepimiz sağlam bir ilişki güzel kişilikler isteriz.
Ya iyi kızlar bir pezevenkle yada sağlam erkekler bir orospuyla karşılaşırlar.
İkisinde de aynı duygu uyanmaz çoğu zaman.
Birbirlerine boşalttıkları hep sevgi olmaz.
Onun dışında da bir şeyler arar kimisi.
Uçkuruna düşüktür bazen.
Aşk 2. plandadır her zaman.
Anlık zevk, derin derin nefes almalar ve sahte öpücükler.

Aslında bir çok ilişki gebedir piçleşmiş ayrılıklara.
Can yakarlar, canlar yakarlar.
İlişki dedim de... Sevmek anlamında demedim.
Düpedüz ilişkiler.
Ve ortaya çıkan sahipsiz kurtlanmış meyveler.
Çorak araziden ne beklersin misali.

Kimisinin hayatını karartan bir pezevenktir.
Kimisi ise iddaa uğruna atar ZARI ’nı ortaya.
Ve kaybeder !
Olması gerektiği oluyordur belki bilinmez.
Peki ya sonuç ?
Yol belli orospuluk.
İstemez aslında kimse böyle bir yolu.
Ne bileyim. Kimse istemez diye düşünürüm orospuluğu.
Haa bunların dışında zevkine can atanları var bide.

Ve siz orospular.
Her biriniz bir pezevenge layıksınız aslında.
Her biriniz farklı bir döl taşıyorsunuz uçkurlarınızda.
Bu kadar kahpe işte hayat. Yüreğimizi genel eve vermiş gibiyiz.
Her gelen 1 orospuyu 1 pezevenk gibi sahipleniriz.
Ya çocuklarınız. Onlara ne hesap vereceksiniz?
Anne(baba) ben nasıl oldum dediklerinde ne diyeceksiniz?
Herhalde ’çocuğum seni leylekler getirdi’ diyeceksiniz.
Çünkü hiç biriniz arkadaşlarının dediklerini demeye cesaret edemeyecek.
Hiç biriniz ona sen ’orospu çocuğusun’ diyemezsiniz !


Hakan Özalp...