O güne kadar hiç konuşmamıştı kadın.
Sadece ağlamakla yetiniyordu.
Gözlerinde sevgisini sürdürme namına elinden gelen ne varsa yapıyordu.
Göz yaşlarına sadece hıçkırıklarının eşlik eden kadın sonunda dayanamadı. Ve adamla uzun süreden sonra göz göze geldiler.
Adam yine onu suçlarcasına bakarken, kadın sevmeyi bırakın ölürcesine bakıyordu gözlerindeki ’aşk’ dolu ifadeyle.
Peki ya çektikleri ? Onca acı, onca sızı ne olacaktı?
Adam bunu hiç umursamıyordu.
Adamın bu vurdum duymaz tavırları her seferinde kadını vurup öldürüyordu.
Dünyadan bağı kopmuşçasına savuruyordu.
Kadın: ’Ne olur, son kez denemeye değmez mi?’ diye kaçırdı ağzından.
Adam sert bakışlarla döndüğü kadına yine o kin dolu gözlerini dikti.
Kim bilir belki de haklıydı kendince .
Gölgesinin üzerinde olduğu kadına baktı ve : ’Neden?’ dedi.
’Nedeni yok seni seviyorum’ dedi kadın.
Adam : ’Sen nasıl bir yüzsüzmüşsün ki yeni bir şans demeye dilin varıyor kadın!’ dedi.
Suçluluk duygusu içindeki kadın son kez söyleyeceklerini söyledi yeniden incinerek.

Kadın :
’Ben senin bildiğin kadınlardan değilim.’
’Çünkü ben seni erkekçe sevdim !’

Hakan Özalp...