Kelimeleri birleştiremiyorum artık kadın.
Mürekkebimi bitiriyor hepsi.
Boğazıma diziliyor Sev... meli cümleler.
Yutkunamıyorum . İçime kaçmış olmalı adın.
Yıpranıyorum her gidişinde şimdi.
Kağıt misali sarsılıyorum her rüzgarda.
Sense eline almışçasına kalemi.
Buruşturup atmaya gönül vermişsin beğenmediğin her sayfamı.
Bak güneş batıyor.
Mavi gökyüzü bile ikinci yüzünü gösteriyor.
Peki ya sen neden böyle duraksadın?
Yoksa yaptıkların kalbine mi batıyor?
Dur şimdi değil. Sakın !
Parçalayıp atamazsın değil mi beni?
Üstlenemezsin böyle bir suçu değil mi?
Öldürme içinde beni kadın !
Çekip gidecek misin sende?
Benim olan şeyleri vermeden mi?
Bak beni de sürüklersin anlıyor musun?
Bilmiyorsun galiba. Kaç parçan kaldı yüreğimde.
Cımbızlarla girsem diyorum kırılan düşlerimi toplamaya.
Nede neşter mi vurdurmalıyım herhangi bir cerraha.
Daha iyi bir fikrim var. Evet evet bence öyle olmalı.
Kırılı düşlerim idam sehpam olsa,
İçimde tek yer var senin gibi gerek duyduğum bir cellada.
Öldürmeyecek misin?
Anladım o halde gitmeyeceksin.
Yine ’hayırlara’ yordun ağzını.
Yine mi kestin Seni sev... meli avazımı !
Kim bilir kimler bana ne diyecek senden sonra.
Bazısı başın sağ olsun diyecek belki.
Bazısı da ruhun şad olsun diyecek kim bilebilir ki?
Peki ya utanmadan nasılsın diyenler?
’İyi’ desem her şey değişir mi?


Hakan Özalp...