1
Yorum
1
Beğeni
0,0
Puan
765
Okunma
çözülmemiş çilelerden..
bir ’ben’ konmuştu çocuk kucağıma/
upuzun bir ipmiş yalnızlık..
gökyüzü metaforuna bağlandım
çektim çekeledim renkli uçurtmaları
sarıldım boynuna düşerken umutlarımın..
kan kırmızı akıyordu hayat..
sevda kuyruğunda gördüm ipsiz palyaçomu
elinden kaymış anı olacaklarım/..güldüm..
göz yaşımı tutuyordu hüzün cambazı..
çevrildim kaytanlı kabaralı topaçlarda..
kandırdım karanlığı
yazı ve turalarla..
günışığıyla boyadım her geceyi..
ip atladım engelsiz koşularda
yetişemedim nefesine sergüzeştin
takıldığım gölgesine tutundum
çocuksu aşkımın iplerinin ..
uzun bir yoldu ve..ortada kuyu vardı..
bir kenarında
adam asmaca oynuyordu kağıt kalem
başlıyordu yorgunluk..
çekti ipimi
içimdeki çocuk
incecik bürümcük
ilmeğin ucundaymış
yalnızlık..sonunda bir göçük
altında
sessizce duruyordu
hiçlik..
Cevap Yaz