Bir akşamdı, Nisan’dı...
Fırtına tarıyordu saçlarımızı,
Çantamızda umut tohumları,
Ay kangren uykusunda,
Görünmüyor hiçbir patika.
Ahh bir cigara içseydik,
Be Hasan çavuş...
Mavzerin soğuk namlusunda,
Ve göğün göğsün, göğsüne üfleseydik...
Ahh sağ salim dönebilseydik be kışlaya
Gene mektuplar yazsaydık,
Dem vursaydık şafaktan,
Dem vursaydık ayrılıktan yana.
Dönseydik de;
Gene en fazla biz tutsaydık,
Üç beş nöbetlerini...
Dönseydik de;
Takvimlere inad,
Birer birer koparsaydık geceleri.
Dönseydik de;
Özlemin can damarına
Söyleseydik türkülerimizi
Dönseydik de;
Hatıra defterlerine,
En hüzzam yazıları yazsaydık...
Zaman; savaşmak zamanı derdi Anam,
Oğul derdi; ölünecekse; öleceksin!!!
Eller ölürken sen sağ dönersen
Sen benden değilsin!!!
Ana ölemedim ...
Ölemedim bağışla...
Ama ölen yiğitler gördüm,
Gömülen fidanlar toprağa...

Anacığım...
Yaralıydı hayatlar,
Hayatlar paramparça .
Zenginler bedel verdi;
Ben can bu dağlarda...
Gece en zemheri ;
Gece en serseri,
Gece...
En zulmetli anını yaşıyordu,
Ziyasını bile gizliyordu ay
Ve ...
Hasan Çavuşun ayağında ,
Patlıyordu mayınlar.
Zalim rüzgar ahkam kesmekte...
Poyraz mayın sesini bestelemekte
Oysa...
Her taşın altında yılan ,
Her taşın altında Azrail...
Her kaya katildi bize...
Kimse bilmez ki ölüm nerden gelir.
Nerde pişiyor şahadetin şerbeti...
Oysa...
Söz vermiştin hani...
Birlikte geldik; birlikte dönecektik
Söylesene...
Konuşsana...
Bir çift postal içinde ayağın kaldı bana hatıra...
Oysa...
Ne pusulardan çıkmıştık,
Kaç şerefsizi,Cehennemin,
Çukurlarına atmıştık.
Hani sözlerin Hasan çavuş...
Ölmeyeciz Engin’im,
Yenilmeyeceğiz biz bunlara demiştin.
Ben buradayım Hasan çavuş; sen sen nerdesin ?
Ben ne derim şimdi Anana,
Al bayraklı tabutunun ardında.
Kalk!!!
Şimdi zamanımı Azrail’le gitmenin
Kalk!!!
Daha bitmedi bu savaş,
Kalk!!!
Silinsin gözümdeki yaş...
Kalk!!!
Bırakıp gitme beni yapayalnız...
Kalk!!!
Özlemin yangın yeri yüreğimin...
Kalk!!!
Göster dadaşın vefasını...
Kalk!!!
Kanatma yaralarımı...
Şimdi...
Şimdi ben kiminle tutayım üç beş nöbetlerini
Kim söyler bana Erzurum’lu "sarı gelin"in ezgisini.
Kim menemen yapar,
Kim acılarımı sarar,
Kim beni senin kadar anlar.
Kim vücudumda; şah damarım gibi atar.
Oysa mektubunu ben yazmıştım,
Sen severdin el yazımı
Anacığım...diye başlamıştım.
-Ellerinden öpmüşüm nasılsın, iyi misin?
-Sakın ha!!!
-Sen canını sıkmayasın.
-Üç ay sonra yanındayım.
-Üç ay sonra ,üç ay sonra Anne.
-Selam söyle Elif’ime;
-Şafağı doksanmış de...
-Hep seni düşünüyormuş de...
-Resmini koynunda taşıyormuş de...
Bir de resmi zarfın arasında,
Resimde bir kaya,
Kayada köz karasıyla yazılmış bir yazı,
Bu günde ölmedim Anne yazmakta
Yazık ki;
Cenazesine; postacı bu mektubu,
Salına salına taşımakta.
Bu günde ölmedim Anne diyen Hasan’ın
Ulu Camiide selası verilmekte...
Erzurumlu Fatma oğlu Hasan öldü denmekte,
Oysa imam ne kolay söylemekte...

Ey Hasan çavuşumun vefakar Anası
Şu avucumdaki; bir avuç kan,
Doğurduğun o yiğidin kanıdır.
Ne olur onu benden alma;
Bu ondan bana son hatıradır.
Anacığım sil göz yaşlarını
Şehit Anası hiç ağlar mı?
Hiç karalar bağlar mı?
Dik dur; şimdi haberlerden;
Seni izliyor serserinin tohumları...
Bir Hasan değil; bin Hasanım feda olsun de!!!
Bak ben ağlıyor muyum...
Beni de oğlun kabul et
Hasanım diye sarılıver
Haydi...
Sil ne olur gözlerini,
Zaten zor tutuyorum ben kendimi,
Yeter ne olur dağlama ciğerimi.
Oğlun diri Rab katında,
Şimdi geziyordur; ana ,cennetin yamaçlarında
Şimdi... Peygamberle diz dize,
Peygamberle göz göze...
Ağlama; Ne olursun sarılıp tabuta,
Sevindirme piç torunlarını...

Al kara toprak,al...
Bu benim sana emanetimdir.
Şunu bil ki;
Emanetim şehittir.
İyi saklayasın koynunda
Üzmeyesin sakın!!!
İsrafilin borusunda geri alırım emanetimi,
Ve sırtımda getireceğim onu mahşere,

Söz verdin; tutamadın sözünü
Ama beni tutacak sanma
Bende bir gün geleceğim bir Azrail kanadında,
Bir Azrail kanadında yanına.

Engin Badem