BEN ACEMİ ŞAİRİM.
"Sen Kayle Alma Beni Ben .....larım Seni"

Ben acemi şairim,
Ne yazacağını bilmeyen...
Evet evet uzaklarda arama
Bendim o ahmak; hani şiir yazdığını zanneden.
Şairlik uzak gülüm...
Bir sen; sadece sen anlarsın beni
Anlamadım nedendir,
Düşüremedim ak kağıda terimi.
Ben acemi şairim,
Duymam gerek mi acep duyulmayanı?
Kırmam gerek mi acep kırılmayanı?
Kalemler kırık ama ben bitiremedim,
Senle olan kavgamı.
Ben acemi şairim,
Ali top atile başlamıştım şiire,
Tek kelime yazmadım el alemin anatomisine.
Bana ne Zehra’nın törpüsünden,
Bana ne Emine’nin gözlerinden,
Bana ne kardeşim!
Başımda bin tane Mecnun-Leyla aşkı
Belki de
İpe un sermekti bu şiirin tek karşılığı...

Ben acemi şairim,
Bazen hissiz ,bazen sessiz,
Bazen kör,bazen sağır,
Bazen kağıdı bol,
Ama hep kalemi ağır.
Kâfiye olsun diye,
Yazıp durdum bir şeyler,
Çoğu şiir tadında ama ruhsuz heceler.
Kimi zaman kendimi, Necip Fazıl sanıyorum,
Gülün gülün ben bile halime gülüyorum.
Tavşan adımlı keklik telaşında, Ahmet Arif oluyorum,
Avcılar çıkıyor karşıma vuruluyorum.
Sahi Ahmet Arifin dayısı Nazif,
Hayatta mı ?
Onu bile bilmiyorum.
Islak bir gecede okudum,
Ya evde yoksanını Cemal Safi’nin,
Kurtuluş parkı karşısında bir apartman dairesinde yazmıştı
Orhan Gencebaydı evet,hemen alıp kapmıştı.
Muhabbet sokağına kan düşmüştü,
Numara doksanda çile,
Oysa Kurtuluşta bu adres hep meçhulde.
Ulan sende şair misin be;
Aman yanlış anlamayın bir üst mısra kendime.
Hiç sevmedim;Ayrılıkların Şairini
Sanki şiir okurken cenk ediyor gibiydi,
Hani çok anlarım ya şiirden,güya eleştiriyordum.
Ben olsam; diye giriyordum her lafa,
Nerden bilsin aha benim şu ahmak kafa.
Ben acemi şairim,
Nokta virgül bilmem baba,
Yazar yazar geçerim.
Edebiyat sizin olsun
Ben derdimi çekerim.

Ben acemi şairim,
Adımlarım bebek adımı,
Oysa tirtir titriyordum,
Her okuduğumda Nihal Adsız’ı.
Nazımdan mı miras kaldı bu serbets kim bilir?
Kimileri üç kelimeyle en büyük hececi geçinir.
Haksız mıyım söylesene?
Ey yüzyılın aşk şiirini yazan kalem,
Başıma kimden geldi bu apansız elem.
Bir demli çayını içmeye geleceğim.
Kendi sesimden sana; Mihriban’ı dereceğim.
O yeşil otobüs geçer mi sizin ordan?
Göksu parkının karşısında mı yeni evin,
Sahi en son şiirini ilk kim okudu,
Duydun mu?
Yine Hasan Sağındık şiirlerini bin notaya vurdu.

Ben acemi şairim,
Nefesim kesilir her nüktende senin,
Her gece şiirlerini koynuna doldurup uyuyan benim.
Az gelmiş "Şairlerin Sultanı" unvanı sana,
Eğer ben de şairsem gülüm,
Önce tükür yüzüme,
Sonra yuhh olsun de bana.
Yüzümü asmam üstadım küfretsen bile,
Tırnağımı çoktan geçirdim ben döşüme.
Daha geçen dinledin,
"Ölünün Odasını" Semih Sergenin sesinden,
Bağırarak fırladım beyaz çarçaf kefen renginden.
Kim var ki titremez ruhunun en derini,
"Sakarya Türküsü"ydü belki de açan tek ellerimi.

Ben acemi şairim,
Kırk fırın ekmek yesem ne fayda,
Şair olunmaz,doğulur demiştin unutma bana.
Ne suç bende, nede garip anamda,
Ne kadar uğraştımsa olmuyor işte baba.
Şimdi alıp başımı gitsem buralardan,
Tüm köylerini yaksam malum şahsın sıradan
Birileri çıkacak adım gibi biliyorum,
Şair rumuzlu hem de sıcak rafadan.
Onun için gülüm inadına buradayım,
Kimse beni kınamasın,
Şairin olmadı yerde şaircik adamım.

Ben acemi şairim,
Tutamadım hiç nöbetleri,
Ve sayamadım şiir adına binlerce ihanetleri.
Geçti artık gülüm bırak artık zorlama,
Ne yapıp etsen de kalem küsmüş kağıda.
Ardında bıraksan da onlarca şiir müsvettesi ,
Bırak sen varken kitaplara girmesin,
Yazdığım tek bir hecesi,
Ben diyeceğimi dedim unvanım acemi
Sen bu işi bırakmadan sevinme bırakmam asla şiiri.

Ben acemi şairim,
Yarın kızacağını bilmesem hocalarımın,
Daha neler yazardım,tahmin bile edemezsin
Biliyorum sen benim şiirimi okumadan geçemezsin.
Aha sana yazdım itiraf ediyorum.
İsterse kırılsın kalemim ben böyleyim diyorum.
Serbestte taşlama buysa eğer,
Hep seni haşlıyacağım inan buna değer.
Git beni konuşturma her şiir sana dönmeye başladı.
İlhamın rengi hep karaya çaldı.
Var git anam köylerin senin olsun,
Bu şiirde sana hediyem olsun...

Engin Badem