Yaralı bir yürek iken,neden sarılırız hala kabuk bağlamadan yaralarımız,yeni aşklara...aşksız duramaz insanoğlu...illa da illa aşık olacak...hem de küllerinin arasından,mekan-ı münezzeh ruh gibi...aşk ki,fani yaratıklara sebil gibi dağıtılsın diye,değil,Aşk-ı Hakiki olan aşka sarılalım diye zerkedilmiş hamurumuza...Sonrası feryatlar...avazlar...acılar...ve,kalbura dönüyor yürekler de,artık dikiş tutmuyor ve güncel hayata da yansıyıp,ne güven kalıyor ne de diğer hassasiyetler...zaten, peşin peşin,seni adam sandım diyoruz...kesinlik yok...şüpheli şüpheli...ve,adamların ne denli kalitede olduğunu görüyoruz...daha güzelini,varlıklısını,kariyerlisini,cilvelisini bulup,ardımıza bakmadan vın diye kayboluyoruz...efendim,arkada kalanın kalbi varmış,yıkılacakmış,bitecekmiş,hepsini ıskalayarak...yaşasın, yeni maceralar,aşklar...eski sevgililer mi? beh,salla gitsin...Ruhların etkileşimi,adlı bir yazıda şunu yakaladım...eğer,birinin canını yaktınız,zarar verdiniz,mahvettiniz,bilin ki,o kişi, bu olayı her hatırlayıp,ah çektikçe,zarar verip,acı çektirenin yüreğinde yaralar açılır...ya acı çektirmeyeceksiniz,ya da,insanlarla adam gibi iletişim kuracaksınız...yoksa şairenin tespit ettiği bu sosyal yara,realite, böyle feryatlarla,mısraların bağrına yayılıverir...
tebriklerim,sosyal bir realiteyi,dramı,yaramızı betimlemenizdeki ustaca paylaşımadır...selamlarımla...