Bu Sabah Uyanamadım
Bu sabah uyanamadığımda fark ettim
Odamın hala dağınık olduğunu
Kitaplarımın gelişi güzel sıralandığını
Duvardaki resimlerimin aslında düzgün olmadığını

Bir sabah uyanamadığımda fark ettim
Güneşin benim için açmayı unuttuğunu
Sabah rüzgarının penceremden girmemek için direndiğini
Gökyüzünün bana mutluluk vermek istemediğini

Bir sabah uyanamadığımda fark ettim
Onun benim kusursuz düşlerim olduğunu
Ne kadar da çekici güldüğünü
Anılarını ne kadar da arzulu anlattığını gözlerime

Bu sabah uyanamadım
O şimdi yoldadır belki

Onca yürek yaşantılarından sonra
Gülümseyerek anlattığım bulutlara
Bakıyor mudur şimdi?

Yoksa yanında oturan kırklı yaşlardaki kadına
Hüznün tarifini mi vermeye çalışıyordur?

Ben bu sabah hiç uyanamadım
Yüreğim de öyle

Belki bu gece,
Yıldızlar da parlamaz bana
Belki kalemim
göz yaşlarımın arkasına sığınmayı çoktan planlamıştır bile

Ben uyanamadım ama o umarım uyanmıştır
Umarım yazgısında defalarca yapraklanır
Umarım yaşamında kanatsız bir tek umudu bile kalmaz


Ben bu sabah uyanamadım
Belki sonraki sabahlarda uyanırım
Belki bir sabah uyandığımda
Tekrar bir öykümün içine sığınmış bulurum kendimi

Ama
Bu sabah
Uyanamadım...

Oktay Coşar