Aramızda kalsın.

Siz Neruda okuyordunuz

güneşsiz bir buluşmanızda.


Sandalyenizde oturmuş,

hafif hafif gülümsüyordu duruşunuz...

Kısa bir etek giymiştiniz,

şehvetinizi açıkta bırakan...

Kahve fincanınızdaki ruj izi,

belki de sadece benim umurumdaydı...

Rüzgar yoktu ama,

saçlarınız yine de savruluyordu benden yana...

Belli ki sabahınızdan çıkarken,

buğulanmış aynanızda biraz bakmıştınız,

nemli gözlerinize...

Bilemiyorum...

Sanki daha yeni, bir aşkın kapısını hızlıca çarpmışsınız gibi.

Aramızda kalsın...

Neruda’nın en güzel dizelerini okuyorsunuz şu an,

hiçbir ayrılığa haksızlık etmeden...

Onun sihirli sözcüklerini yavaş yavaş çiğneyerek...

Masanızda bir tutam yapma çiçek...

Sanki üfleseniz canlanacaklarmış gibi...

Aramızda kalsın...

Ben sizi,

siz yaşarken terk etmiştim aslında.

Şimdiki bakışlarımın pişmanlığında...


Oktay Coşar