Yaşadığım mahşerde yalnızlığa düşmüşüm
Ben kendime kendimi soruyorum yıllardır
Bana dostça uzanan ellere üşüşmüşüm
Ben kendimden kendime varıyorum yıllardır

Bilmediğini bilmek erdemdir derdi usta
Önüme marifeti gizliden serdi usta
Gün geldi alkışladı, gün geldi yerdi usta
Kendim için kendimi yoruyorum yıllardır

Yaşam bizi eskitti karmaşık metropol da
Ne ayakta derman var ne de güç kaldı kolda
Ömür kadar sunulan hayat denilen yolda
Bıkmadan usanmadan yürüyorum yıllardır

Hep manayı aradım sevgi sözlüklerinde
Kayboldum yuvarlandım dünya düzlüklerinde
Alaca karanlığın pembe gözlüklerinde
Ben kendimde kendimi görüyorum yılladır

Bırakıp gitti bir gün bırakmam diyen suna
Sebepsiz terk edilmek gitmiyor mu zoruna
İçimi talan eden bir fırtına uğruna
Ben kendimle kendimi geriyorum yıllardır

Hangi bilinmez liman hesaplandı rotada
Gönülden yüklediğin kaç hüzün var notada
Hoşgörü üretilen gönül denen potada
İyi ile kötüyü karıyorum yıllardır

Gördüğüm her güzellik gönlümde göze geldi
Hasret yangınlarında umutlar dize geldi
Duygular kabardıkça damlalar söze geldi
Sözcüklerden gülleri deriyorum yıllardır

Yıkılıyor zamanla aklın ihataları
Yarına tecrübedir bu günün hataları
Her bitiş indirirken kalbe falçataları
Kendimi taştan taşa vuruyorum yıllardır

Bilmem eren oldu mu erilmez muradına
Ne kaleler yıkıldı kırılmaz inadına
Coşari’yi zamanla şair yapmak adına
Ben kendimde kendimi arıyorum yıllardır

18.06.2011/Samsun

İbrahim COŞAR