AŞKOLSUN ÇOCUK

“Acıyorsam sana anam avradım olsun,
Ama aşk olsun sana çocuk, AŞK olsun!”
Can YÜCEL

kimileri günahtan, kimileri allah’tan yanayken, sen
hep halktan yana çocuk,
hep halktan yana çocuk,
kendin büyüyemedin düşlerini habire büyütmekten;
oysa küçük peygamberlere de inanabilirmiş topluluk.

küçüklüğünle yüklendiğin büyüklüğün hikmeti ne?
açıklasana çocuk,
açıklasana çocuk!
nasıl güç veriyordun dövüşenlerin aç bileklerine?
nasıl şeydi hiç görmeden vaat ettiğin o mutluluk?

yürüdün yürüdüler, konuştun dinlediler, ve onlar için
bulaştın kana çocuk,
bulaştın kana çocuk.
matematik dersini eksilen safları saya saya öğrendin,
baktın ki yitenler, can fidanında kanlı birer tomurcuk.

ve sallandın sen de tüm güzelliğinle en güzel bir şafakta.
aşkolsun sana çocuk,
aşkolsun sana çocuk!
güzel halkın, yurdun için güzel savaştığını biliyorduk da,
böylesine genç, bu denli güzel öleceğini beklemiyorduk.

yine koşsana çocuk,
muhtacız sana çocuk!