Baharda ırmak gibi yağmurlar ile taştım
Yüce Kâf Dağı’nı da bir umut için aştım
Issız, çorak çöllerde yolu bin defa şaştım
Yine de yok, yine de kaderimde vuslâtım

Nehirler deryalara, varıyor çağlayarak
Nazlı gül bülbülüne, açıyor ağlayarak
Yârim ele gidiyor, karalar bağlayarak
Yine de yok, yine de kaderimde vuslâtım

Semâdan şebnem düşer yere vakt-i seherde
Eller, deva bulamaz, sevda denen bu derde
Hâl kalmadı yâ Rabbi! Bu deli derbederde
Yine de yok, yine de kaderimde vuslâtım

Fidanlar çiçek açıp, dalında meyve verdi
Nevbaharda tohumlar yeşil yeşil güverdi
Filozof Soner yâri, canından çok severdi
Yine de yok yine de, kaderimde vuslâtım

Dedim ki sarı yâre sen gerçekten Leylâ’sın
Mevlâ’dan bana gelen, diken kadar belâsın
Anla artık ey gönlüm! Bu aşkla mübtelâsın
Yine de yok yine de, kaderimde vuslâtım


Soner ÇAĞATAY (20:03) 9 Haziran 2011 / Wuppertal / Almanya