Evet büyüyorum.
Her büyümemle sevindiğimde, aslında daha fazla yok oluyorum.
Herkese inanıyorum.
Yapamıyorum buna karşı gelemiyorum.
Engel olamıyorum.
Gerçek sevdayı bulma çabasındayım her seferinde.
Olmuyor, bulamıyorum.
Belkide bundandır saf duygularım.
Belkide bunun için her önüme gelene inanıyorum.
Yaşadığım her acı beni büyütüyor ve büyüttükçe yok ediyor.
Fırtınalar kopuyor yüreğimin köşesinde.
Hepsi beni bir isyana bir baş kaldırışa itiyor.
Ayrılıklar hep zamansız ve anlamsızca.
Zaten hiç zamanında yaşayamadım hiçbir şeyi.
Anlayamadım hiç kimseyi.
Hatam nerde peki?
Çok mu önemsiyorum?
Çok mu değer veriyorum?
Şimdilerde yüreğimde küçülenleri gözümde çok mu büyütüyorum?
Evet evet. Galiba büyüyorum.
Her büyüyüşüme işaret olan şey yok oluşumada sebep gibi.
Mesela bana yaşattığın sahte sevgi.
Seviyorum dediğimde büyüyor.
Sağ gösterip Sol’umdan vurduğun zaman yok oluyorum.
Bilemiyorum. Belkide değersiz kişilerle zamanımı harcıyorum.
Son bir umutla heveslendiğimde kırıklar görüyorum avuçlarımda, düş kırıkları.
En keskininden.
En iç acıtan cinsinden.
Galiba hata bende.
Değersizlere çok fazla değer veriyorum.


Hakan Özalp...