işte sen
burada
bu hayat fabrikasında
binlerce ayna yaptın kendinden
kimi kasvetinden unutmuş göstermeyi
kimi avuntuları dişler uyanabilmek için

sen her isimsiz sabahta
gençlik ayazımda
çıkarken o daracık kapıdan
yine elinde kimliksiz bir ayna
yanakların kanamış
saçların ağlamaktan soluk
ben hep uzatmıştım sana imgesiz bir yanımı
hep vermek istemiştim gecelerimden bir tutam koparıp

işte şimdi sarhoşken seni düşleyen cümlelerim
tütsülüyken umutlarım
ben küçücük bir noktayken sana şiirlerimde
sen apansız bulanıyorsun dilimde
belki de ilk kez
bir karanfilin bile beni yıkabileceğini düşünürken
senin için yazdığım dualar bile yetmiyor inancıma

işte şimdi
şimdi anlıyorsan beni eğer
iyi bilirsin
seni acılarıma sürgün ettiğimi
sen saklamıştın oysa içimdeki araziye bu vahayı
şimdi ben
senin duvarının arkasında
bu soğukta senle yıkanıyorken
sen orada
o durakta
terkedilmiş bir durakta
beklerken kendini
tenimin kırkında
ölüyor dokuz canımın dokuzu da

ayna
şubat
yas


Oktay Coşar