Gözyaşıyla yazdığım son mektubum bu sana,
Gözlerimde dökecek yaşım kalmadı artık…
Bunca horlanan âşık, bir gün elbet usana,
Özlemini çekecek başım kalmadı artık…

Bir zamanlar ruhuma nice hazlar yağardı,
Güneş her gün ufuktan bin umutla doğardı.
Gülen yüzüm karardı, siyah saçım ağardı,
Gam tohumu ekecek döşüm kalmadı artık…

Yalnızlık adasında bekledim bin ah ile,
Bir gün vuslat gemisi gelir diye sahile.
Hülyalarım yalanmış, dileklerim nafile,
Yollarına bakacak düşüm kalmadı artık…

Sevgi dolu bir dünya kurmaktı tek niyetim,
Hüsnün ile süsülensin istedim hüviyetim.
Sense hüzün kutbunda bıraktın beni yetim,
İlkbahara çıkacak kışım kalmadı artık…

Anladım ki idrakin nefsine esir imiş,
Sızlamayan vicdanın simsiyah bir kir imiş...
Merhametin, insafın zalimlerle bir imiş,
Keyfine bırakacak işim kalmadı artık…

Hafta değil, ay değil yıllar geçti aradan,
Her gün hicran damladı kalbimdeki yaradan.
Katlandığım acıya şahidimdir Yaradan,
Sıka sıka sıkacak dişim kalmadı artık…

Bin bir hüsran bıraktın bir sevdanın ardında,
Şimdi hazan vaktidir mahzun gönül yurdunda.
Hislerimin önüne nazdan setler kurdun da,
İstikbale akacak peşim kalmadı artık…

Veli BOSTANCI